නිර්නාමික xv

මම ඉස්කෝලෙ ගියෙ ගෙදර ඉන්න බැරි කමට. යන්න ඕනෙ කමක් නැතත්, ගෙදර ඉන්නත් ඕනෙ කමක් තිබ්බෙ නෑ. මම ඔහේ ඉස්කෝලෙට ගියා. ඉස්කෝලෙ ළමයි මම දිහා අමුතු විදිහට බලනව වගේ මට දැනුණත් ඒක නොදැනුනා වගේ ඉන්න මට පුලුවන් උණා. කලින් දවසෙ උන දේවල් හැමෝම අකුරක් නෑර මටත් වඩා හොඳින් දන්න බව මමත් දැන උන්නා.

වත්සලා මගෙ ගාවට දුවගන ආවෙ මම පන්තියට ඇතුල් වෙනවත් එක්කම.

"තිවංක දන්නවද? අන්න ඊයෙ මේධට අප්පච්චි ගහල. ඉස්පිරිතාලෙ නවත්තල."

"මොනව? ඉස්පිරිතාලෙ නවත්තන්න තරම් ගහලද?" ස්වර්ණා ත් මා ගාවට ආවා.

"මටත් ආරන්චි. තිවංක ගියෙ නැතිද බලන්නවත්?" කාංචනා මගෙන් ඇහුවා. මම කිසිම දෙයක් කිවෙ නෑ. ඇත්තටම මේ වෙද්දි මගෙ සිතුවිලි ඉවර වෙලයි තිබුණේ. ඊයෙ තරම් විපස්සනාවකට දැහැන් ගත නොවුණත්, කඩා නොවැටෙන්න තරම් හයියක් හිතේ තිබුණ එක මට සතුටක්, එක විදියක.

"ඔය කියනකල් මම දන්නෙ නෑ... පුලුවන් උනොත් ගිහින් බලන්නම්" මම කට්ටියටම පොදුවෙ උත්තරයක් දීල පුටුවෙන් ඉඳ ගත්තා.

"පුළුවන් උණොත් නෙවෙයි. තිවංක යන්න" කාංචනා මගේ ගාවට ඇවිත් කිව්වා.

"එක තමයි තිවංක... ඔයා යන්න. කොච්චර උණත් මේධාට සතුටු හිතෙයි තිවංක දැක්කොත්" ස්වර්ණාත් තව ලුණු ඇඹුල් එකතු කලා. මේධානිව කොහොම හරි බලනව කියල හිතේ ආශාවක දල්ලක් හෙමීට හට ගත්තෙ මටත් නොදැනුවත්වම.

එදා ඉස්කෝලෙ ඉවර වෙනකල් බලන් හිටියේ හරිම උනන්දුවකින්. වෙනද තියන බයෝ පන්ති එදාට නෑ. මේධා නැති  නිසා. එදා කලින් ඉස්කෝලෙත් ඉවර උණා. හරියට මෙධා බලන්න යන එකට හැමෝම උදව් කරනව වගේ හිතට අස්වැසුමක් ලැබුණේ ඒකෙන්. ඉස්කෝලෙ ඉඳන් ඉස්පිරිතාලෙට වෙලෙන් පැනල ගියොත් මිනිත්තු 5ක දුරනෙ. ඉතින් මේධාව බලන අරමුණ ඉෂ්ඨ කර ගන්න ඉස්පිරිතාලෙට ගොඩ උණා.

"ඇයි උඹ මෙහෙ ආවෙ? කාව බලන්නද?" මම වාට්ටුවට එබෙනවත් එක්කම පිටිපස්සෙන් ඇවිත් කරට අත තිබ්බෙ දැකල හුරු මනුස්සයෙක්. වෙන කවුරුත් නෙවෙයි. මේධාගෙ තාත්තා.

මට කියන දෙයක් නැති උණා. මම ඔහේ බිම බලාගන හිටියෙ ඇත්තටම කියන්න දෙයක් නැතිව.

"මම ආවෙ මේධා බලන්න තාත්තෙ...!" කියල කියන්න හිතුනත්, ඒක තවත් ප්‍රශ්ණ ගොඩක මුල කියල තේරුණා. මුකුත් නොකියා උණත්, මේ වෙද්දිම සෑහෙන්න ප්‍රශ්ණ ගොඩක් කඩා පාත් වෙලා ඉවරයි කියලත් තේරුණා.

"උඹ ආවෙ මගෙ දූ ව බලන්න නම් කරුණා කරල ආපු අතක් බලාන ආපහු පලයන්" තාත්ත එහෙම කිවේ මගෙ දිහාවට ඇඟිල්ලක් උරුක් කරගනමයි. මම ඇඟිල්ල දිහාත් මුණ දිහාත් මාරුවෙන් මාරුවට බලල බිම බලාන ඉස්පිරිතාලෙන් එළියට ආවා.

එදා මට මේධානිව බලන්න ලැබුනෙ නෑ.

හවස කාංචනා මේධාව බලන්න ඉස්පිරිතාලෙට ගිහින් තිබ්බ. මම පහුවදා ඉස්කෝලෙදි කාංචනා විස්තරේ කිව්වෙ.

"මේධාට අප්පච්චි හොඳටම ගහල. එදා ලොකු සර් කතා කල දවසේ. ඉන් පස්සෙ මේකි කාමරේට ගිහින් දොර වහන් ඉඳල දවසක්ම." කාංචනා ඇස් කරකව කරකව කිව්වා. මම ඒ හැටි උනන්දුවක් පෙන්නුවෙ නැතුවත්, ඒ කතාව අහන්න මම උනන්දු බව මගෙ හිතත්, ඒ වගෙම කාංචනාත් දැනගන හිටියා. එතන ස්වර්ණා එහෙමත් විස්තරේ අහන් හිටියේ.

"පිස්සුද බන් මේකිට...." ස්වර්ණාත් මැද්දෙන් වචන දෙක තුනක් දැම්ම.

"ඔව් බං. කිව්වට වැඩක් නෑ. පස්සෙ අප්පචි දොර කඩල තියනව පොරවෙන් ගහල. ඒකට බය උන එකයි, දවසක් හාමතේ ඉඳපු එකයි නිසා කෙල්ලට කලන්තෙ දාලා. පස්සෙ අම්ම ඉස්පිරිතාලෙ එක්ක ගිහින්" කාංචනා කතාව අන්තිමේ මම දිහා බැලුවා. මම බිම බලා ගත්තෙ මගෙ මුහුණෙන් මගෙ හිත කියවගන්න කාංචනාට පුලුවන් වෙයි කියල බයක් දැනුන නිසා.

"හ්ම්ම්... තිවංක ඊයෙ බලන්නෙ ගියෙ නැත්තෙ ඇයි?"

"මට බෑ හිතුනා. තව ප්‍රශ්ණ වෙයි ඊට පස්සෙ. අනික අම්මත් ළඟනෙ." ඉස්පිරිතාලෙට ගිහින් තාත්තට මාට්ටු උණ ඒව ගැන මම එයාලට කියන්න ගියෙ නෑ. ඒ හැටි කතාවක් කියන්න තරම් මට උනන්දුවක් තිබ්බෙත් නෑ.

දවස් ගෙවිල ගියා. මේධා මට ආයෙ කවදාවත් හම්බෙන්නෙ නැති වෙයි කියන එක හිත ඇතුලෙ වැඩුන පතාක ගහක් තරම් උණා. ඉතින් හිත හදාගන්න පුරුදු උණා. ඒත්, ඒ සිතුවිලි පාගාන ආයෙත් ආදරේ කියන සිතුවිල්ල හිත ඇතුලෙන් වැඩෙනවා. කිසිම නමක් දෙන්න බැරි විදිහේ ආදරයක්. කවි ලියන්නවත් කතාවක් ලියන්නවත් හිතට මුකුත් එන්නෙ නෑ. කිසිම දේකට කිසිම සම්බන්දයක් නමක් නෑ. හැමදේම නිර්නාමිකයි.

අනාත්මීය ආදරය, යශෝධරා හෝ සිද්ධාර්ත ආයෙ කිසි දවසක මගෙ සිහින වලට එන්නෙ නැති වෙයි. මට ඒ අමුතු සිහින නැති අඩුව තදින් දැනුනා. බිත්තියෙ එල්ලල තිබ්බ හදවතේ කර්ණිකා කෝෂිකා දිගේ මේධාගෙ අතැඟිලි ඇදිල ගිය අපූරුව ආයෙ දකින්න නොලැබෙන එක ගැන හිත කම්පා උණා. මේධාගෙ පන්තියෙ කළු ලෑල්ල මකන්න ගෙනාව හුණු කොට්ටෙ, කලු ලෑල්ලෙ සුදු අකුරු මකන්න එහෙට මෙහෙට යන අපූරුව විතරක් ඉතුරු උණා. ඒ ඉතුරුවත් තවත් වේදනවක් උණා. මේධා එන්නැතුව ඉස්කෝලෙ දවස් ඔක්කොම ඉවර වෙන්න ඔන්න මෙන්න උණා.

රජෝ හරණං... රජෝ හරණං... රජෝ හරණං... හිත මිමිණුවා. හිතේ තියන දුක වේදනාව නැති වෙන්න හිත පිරි මැද්දා. වේදනාව වැඩි උණා විනා, පිරිමැදෙන හිතෙන් කිසිම සහනයක් ලැබුණේ නෑ.

මතු සබැඳි

ඊළඟ කොටස පහලින්

නිර්නාමික xvi