ඉතින් ප්‍රේමිය

මුහුදු දළ රල පෙනැති වෙරලත 

හැපි හැපී යලි බිඳෙනවා

මගෙ හිතත් ඒ වගෙයි සොඳුරිය 

බිඳි බිඳී යලි හැදෙනවා

නුඹත් මට දෙන කඳුලු තරමට 

මාත් රහසෙන් අඬනවා

ඒත් තාමත් කඳුලු අස්සෙන්

ආදරෙයි මං කියනවා

ඉඳහිටක මම දකින හීනෙක

නුඹ ළඟට වී හිඳීම

දැනෙන කර්කශ හැඟීමට මම

ප්‍රේමයයි නම් තැබීම

ලෝ දමට මම වෙමින් අවනත

නුඹේ අත අත හැරීම

ඉතින් ප්‍රේමිය ඉතිරි මට දැන්

කඳුලු පිස පිස හැඬීම

නුඹේ සිත්තම

තෙලි තුඩට පණ පොවන්නේ අන් කිසිත් නොව ඒ නුඹේ හුස්ම

සිතුවමක් නොව හැබෑ නුඹමයි ඇහෙනවා නුඹෙ හදේ ගැස්ම

පපුවෙ කොටහක් උඹට දුන්නත් එතන නුඹ නැති නිසයි හිස්ම

තාම ඉඳ හිට ඇදුම් කනවා ඒ තුවාලෙට දාපු මැස්ම

වෙලුම් පටි

දකිනවද මගෙ හිතේ කඩතොලු

පැලැස්තර හා වෙලුම් පටි වෙලු

පිලිස්සුනු තැන් නිසා ගිනිසිලු

වන් නුඹෙන් නැගි නේක පෙම් දලු

දැන් කමක් නෑ

 නුඹ ගැනම ඉතින් මගෙ හද ගැහෙන හින්දා

මං විඳින දුක නුඹට හැඟෙනවද මන්දා

නිවා තුටු පහන් සිලු හද අඳුර කැන්දා

වීනසුත් තරුවක්ව අහසෙ ඉකි බින්දා

සිත්තමින් නුඹේ රුව මගේ නෙත් කෙවෙනි ළඟ

යන්තමින් වත් නුඹට මගේ දුක හැඟෙනවද

වීනසුත් අසරණයි කියන්නට හරිම මග

පුංචිවත් සෙනෙහසක් මං කෙරේ තියනවද

පෙම් යදම් දමා නුඹේ හදේ මම සිරකරුය

පෙමක් නැති නුඹෙ බැල්ම විටෙක හරි විසකුරුය

හෙටක් නැති ලොවක් මම මවන ඒ බියකරුය

ඒත් දැන් කමක් නෑ, මේ දුකත් මට හුරුය