ප්‍රේමය

ඉඳහිටක මට හිනැහෙන

ආයෙ හිතුනම සැඟවෙන

අනේ මට නම් නොතේරෙන්නෙම

නුඹෙ දඩබ්බර ප්‍රේමය 

දුකක් හිතුනම පරවෙන

යළිත් මොහොතින් පිබිදෙන

මඩෙන් එසවුණු නෙලුම් කැකුලක්

වගේ නුඹගේ ප්‍රේමය 

විටක මගෙ හිත රිද්දන

ආයෙ හිත පිරිමද්දන

මහා අමුතුම හැඟීමක් මට

නුඹෙන් ඉතිරෙන ප්‍රේමය 

පුළුන් මේකුලු දවටන

හිටිහැටියෙ වැහිබර වෙන

අහස තරමට විසල් හැඟුමක්

නුඹෙන් ලබනා ප්‍රේමය

තාත්තියි පුතයි

 පුතුගෙ ලස්සන හිනා මල් පොදි හිත පුරවනා ආදරෙන්

මාත් දන්නවා පුතුත් දන්නවා ඒක ලැබුනේ අම්මිගෙන්

දුවන්නේ දඟ වැඩ කරන්නට හැංගි හැංගී හොර හොරෙන්

පුංචි සන්දියෙ මාත් එහෙමලු දැනුත් අඩුවක් නෑ ඉතින්

.

සෙල්ලමට කවුරුවත් නැතුවම ඉන්න හින්දා පාලුවෙන්

මායි අම්මියි, නංගි ඉල්ලුවෙ අහසෙ සුදු හඳ හාමිගෙන්

අම්මි යනවලු එක්ක එන්නට නංගි පැටියව ඉක්මනින්

තාත්තියි සුදු පුතයි ඉන්නේ නංගි එනකල් මග බලන්

තාමත්

හීත හිරිකඩ 

ගේන හුළඟත් 

වගේ උණුහුම් 

හාදු වැස්සක් 

ඉන්න හැකි මට 

උණත් වරුවක් 

ඔහේ හිතමින් 

ඉතින් උඹ ගැන 

 නටුවෙ කටු පිරි 

රෝස පඳුරෙත් 

මල් පිපෙනවා 

ඉඳහිටක තව 

එදා වාගෙ 

දිය දොවන්නට 

මෙහේ උඹ නැති 

හින්ද වෙන්නැති 

එදා තරමට 

සොඳුරු කුසුමක් 

ආයෙ නෑ 

හරියකට පිපුනේ 

නොකර බැරුවට 

කරා වාගෙ 

පාට කැත කිසි 

හැඩක් නැති මල් 

විතරමයි දැන් 

පුබුදුවන්නේ 

දඩ්ඩබ්බර ඇති 

රෝස පඳුරත් 

නැතෑ වාගෙම 

හදපු ඈයොම 

 ඉඳ හිටකවත් 

මතක් වෙනවද 

සරත් සෘතුවක 

ගෙවපු දවසක 

ඕපදූපද

මෝඩ සිනහද 

බොළඳ වචනද 

කෝපි තොලගෑ 

සොඳුරු හවසක 

එකත් අතකට 

ඒව මොකටද 

 

කියන්නට තව

දෙයක් තියනවා

ඇහුවොතින් නුඹ 

තරහ ගන්නවා 

ඒක මං හොඳටෝම දන්නවා 

ඒත් නොකියා 

ඉන්න බෑ මට 

හිර කරන් දුක 

හදවතේ තව 

"නුඹ යලිත් 

මගෙ ළගට නාවත් 

ආදරෙයි මගෙ 

පණට තාමත්"

මගේ මළගම

නෑ මං තරහ නාවට මළගමට මගේ
පණිවිඩ මුකුත් කිසිවක් නොලැබිලා වගේ
හිත ගල් කරන් දුකකුත් නොදැනුනා වගේ
උන්නට සුසුම් ඉඳහිට ගිලිහුනා හැඟේ

උඹ නැති හවස් නම් දැන් මට නුහුරු නැති
ඉඳහිට ඒත් මගෙ හිත ඔහෙ ඇවිත් යති
මා මළ හවසකත් එහි වෙනසක් නොමැති
එතුවක් හිතම නුඹ එනකල් බලන් ඇති

වෙනදා උදේ හවහට යන එන පාර
මතකද හැරෙන තැන ළිඳ ගහ ළඟ වීර
පතුලේ ගිලෙද්දිත් මං හිතුවක්කාර
කිව්වෙත් නුඹේ නමමයි අකුරක් නෑර

මූසල කනත්තේ කෙළවර හිඳින නිති
අකලට මල් පිපුණු අරලිය ගහක් වෙති
ඒ ගස පාමුලේ මාගේ සොහොන ඇති
සුදු මල් එපා නුඹ ඇවිදින් ගියොත් ඇති

විරහ රහ

 රෝස මල් පෙති පරව ගිලිහෙන

රාත්‍රිය ළඟ බව දනිමි මම

එදා හිමිදිරි පාන්දරකත්

ජනේලෙන් දුර බලාගෙන මම

ලිව්ව දුක් ගී පේලි කවි වැල්

හරිම රහ කර කියෙව්වත් ඔබ

ඒ රහට ලොල් වී ඉතින් අපි

අනන්තෙට පියඹන්න හැදුවත්

අහෝ අත්තටු සිඳු කළ මම

අඳුන ගත්තේ එකක් පමණයි

විරහ රහ කවි පෙළක විතරයි

නුඹේ රුව ගැනම සිහි කරමින් හිඳිමි මම

හිරිකඩ වදින හීතල හිරිගඩු පිපෙනා...

හිරිපොද වැස්සෙ මතකද දවසක් තෙමුනා...

වැහිබර අහස අස්සෙන් දේදුනු මවනා...

හිරු හෙමි හෙමින් මේ කුළු අස්සෙන් එබුනා...

වැහි බිඳු වියලි පොලවේ නෙක රූ මවමින්...

ඉහිරෙයි දසත දිය චිරි චිරි හඬ නගමින්...

හිරිකඩ වැදුණු හිත මගේ හංකිති කවමින්...

ඇවිදියි දසත නුඹ ළඟ උණුහුම සොයමින්...

නැතුවත් ලඟින් නුඹේ නෙතු යුග පෙනෙන ඉම...

ළය තුල සිර කරන් නුඹ වෙත රැඳුනු පෙම...

නො බිඳෙන ලෙසට රැකගෙන ඒ සුපෙම් දම...

නුඹේ රුව ගැනම සිහි කරමින් හිඳිමි මම...

සීතට දසත ගලන සුවඳ රැඳුනු පවන්...

වාගේ නුඹේ තුරුලට එන්නදෝ දුවන්...

හිත මත සදා සිතුවම් වූ නුඹේ නුවන්...

වටිනවා ම හට නුඹ රැඳී සිහිනයත් රුවන්... 

කුසුම්

 පසා කෙරුනු හද මල් හීසර තුඩින

වසා ගැණුනි හද විල තුටු ගී හඬින

නිසා නුඹත් ඉඳ හිට හද විල වඩින

තොසා කුසුම් එසවුනි ඉහළට මඩින

ප්‍රේමයේ අග්‍රස්ථ අංකුරය

හිරිමල් පින්නට

සෞම්‍ය එළියට

නිර්මල පවනට

නැලැවෙමින් මුකුළිත

ප්‍රේමයේ අග්‍රස්ථ අංකුරය

මතකද උඹට?

නිය පිටින් තදකොට

හිත්පිත් නැතිම ගානට

රුහිරුත් ගලනු දුට

කඩා විසිකල

ප්‍රේමයේ අග්‍රස්ථ අංකුරය

මතකද උඹට?

ගැලූ ලේ ගල් වී

කිස්කන තුවාලය වේලී

මතු යළිත් අංකුර ඒවී

මුත්, ඒ කිසිත් 

අග්‍රස්ථ නොවේවී

සඳ