නිර්නාමික xiii

මම මේධාට මේ තරම් ආදරේ ඇති කියල කවදාවත් හිතුවෙ නෑ. මේධා මට කැමති වෙයි කියලවත් කවදාවත් හිතුවෙ නෑ. ඒත් අපි දෙන්නා හිතුවට වඩා ගොඩාක් ප්‍රශ්ණ අපි ඉස්සරහට පාත් උණා.

ඉස්කෝලෙ පන්තිය ඇතුලෙ කණින් කොනින් රාවයක් යන්න පටන් ගත්තා. අපි දෙන්න ගැන. ඉස්සර ඉඳන්ම විහිලුවක් විදිහට ඒක තිබ්බත්, ඒ විහිලුව තව දුරටත් අපි දෙන්නට විහිලුවන් උණේ නැත්තේ අපේ හෘද සාක්ෂිය දැනන් උන්න නිසා, ඒක විහිලුවක් නොවෙන බව. හැමදාම හවස බිත්තියේ එල්ලල තිබ්බ හදවතේ කොටස් ඉගැන්නුව මේධාට මම මගේ හදවත ගැන කියල දුන්නා. පළවෙනියටම මේධාගෙ අතින් ඇල්ලුව දවසේ අත ගසල දැම්ම මේධා ම, එයාගෙ අතින් මගේ අත අල්ලගන මම කියපු කතා අහගන හිටියා.

ඒ කාලෙ මගේ හීන වලට සිද්ධාර්ථවත් යශෝධරවත් වැඩියෙ නෑ. ඒ වෙනුවට, මගේ ෆැන්ටසියෙ තිබ්බ මනස්ගාත හීන වලින් පෙනුණා. අනිත් ජෝඩු වලට වගේ ඈත පේන කන්දක පැල්පතක් හදාගන ලුණුයි බතුයි කනවට වඩා තාත්වික හීන මගෙත් මේධාගෙත් ෆැන්ටසියෙ තිබුණා. ඒ ෆැන්ටසියෙ හිරවෙලා පන්තියෙ කාමරේ දොර මුල්ලෙ ඉද්දියි දවසක් ගණිතය සර් ට මාට්ටු උණේ. සර් අපි දෙන්නගෙ ආදර කතාවට හොඳ පෙරවදනක් ලියල, ඉස්කෝලෙ පුරාම පැතිරෙව්වා. ඒ විතරක් නෙවෙයි, මේධගෙයි මගෙයි ගෙවල් වලටත් පණිවිඩේ දෙන්න සර්ට පුලුවන් උණා. අම්මලට කියාගන්න බැරුව හූල්ල හූල්ල හිටිය අපි දෙන්නට සර් කරපු උදව්ව ගැන ලොකු කෘතඥතාවයක් හිතේ තිබුනේ.

ප්‍රින්සිපල් සර් ඉස්සරහ අපේ අම්ම කඳුලු පෙර පෙර අඬාපු හැටි මට හොඳට මතකයි. මේධා එදා එතන හිටියේ නෑ. මේධාගෙ තාත්තා මගෙවත් මගෙ අම්මගෙවත් මූණවත් නොබලා, ප්‍රින්සිපල් සර් එක්ක කතා කරල එළියට ආවා. ඇවිත් මගෙ හිදා මහා නුරුස්සන බැල්මක් දාල යන්න ගියා. ප්‍රින්සිපල් සර් මට ගැහුවෙ නෑ. මම දිහා බලන් හිටියා. අම්ම හොඳටම අඬනවා.

"තිවංකගෙ අම්ම අඬල තේරුමක් නෑ. මේ පොඩි ළමයි නෙවෙයි නේ. නව යොවුන් වියේදි ඔහොම දේවල් දැනෙනවා. හිතෙනවා. අපි දෙමව්පියො ගුරුවරු විදිහට ඒවට ප්‍රතිචාර දක්වන්න ඕනේ. ගහල බැනල විසඳන්න බෑ"

අම්ම කිසිම දෙයක් කිව්වෙ නෑ. අඬන එක නැවැත්තුවෙත් නෑ.

දැන් මට හිතෙනව මම කොහොමද ඒ වෙලෙ හිටියෙ කියල. මට මොනාද දැනුනෙ කියල ඇත්තටම මට මතක නෑ. ඒ වෙලෙ මට දැනුනෙ මම මගේ විඥ්ඥාණය දිහා තුන්වෙනි පාර්ශවයක් විදිහට බලාන හිටිය වගේ. මම මම දිහා බලාන හිටියා. මගේ හිතේ සිතුවිලි දිහා බලාන හිටියා. සිතුවිලි එකක් මත එකක් පෙරළෙන හැටි. වේදනාව එන හැටි. වේදනාව යන හැටි. මටත් නොදැනිම මගේ හිත විපස්සනාවකට දැහැන් ගත වෙලා උන්නේ. අනාත්මය කියනෙ මොකද්ද අනිත්‍යය කියන්නෙ මොකද්ද කියල මට දැනෙනව වගේ. ආයෙ මට මතක් උණා මම කියල කෙනෙක් නැති විත්තිය. ඒක වචන වලින් විස්තර කරන්න බැරි දැහැනක්.

ඒ දැහැනට සමනොවැදෙන්න, ඒදා හවස මම කුඹුක් වැවේ තාවුල්ලෙන් පැනල දිවි නහගන්නත් තිබ්බා. අනාත්මීය ආදරය කියන සිතුවිල්ල ටික ටික අයේ හිත ඇතුලෙ දලුලන්න ගත්තා.

එදා හිතුවේ, ආයේ කවදාවත් මේධා මට දකින්න නොලැබෙයි කියල. මේධා ආයේ කවදාවත් ඉස්කෝලෙ ආවෙ නෑ. මට ඒ ගැන දුකක් දැනුනෙ නෑ. ඒ ඇයි දන්නෙ නෑ. මේධා හිතන්නෙ මොනාද, එයාට දැනෙන්නෙ කොහොමද කියන එක ගැන, මම වෙන වෙලාවක නම් හිතල දුක් වෙන්න තිබ්බා. මම කවියක් ලිව්වා. ඒ කවිය ලිව්වෙ දුකටද කියල දන්නේ නෑ. හිතට ආව සිතුවිලි ලිව්වා. ඒක කවියක් වුණා.

කවක් ලියන්නම් ඔබේ නමින්
ඔබෙ සිනා නැතත් අද මගෙ ළඟින්
පවන් සලන්නම් සුසුම් ලමින්
යලි දකින තුරා මතු දිනක ඉතින්

ගන අඳුරු ඉරා සඳ එබෙන යුරා
නුඹ ලොවට හොරා පෑ ආල නුරා
යළි දකිමි ඉතින් කවදා
නුඹේ ආල හැඟුම් නොමඳා

තරු කැකුලු දරා හිඳි අහස නිරාමිස
සුවය පුරා වැහි කඳුලු පෙරා
නුඹ එයිද දිනෙක මතු දා
මම හඬමි ඉතින් සැමදා

මතු සබැඳි

ඊළඟ කොටස පහලින්

නිර්නාමික xiv