පෙර භව පටන් ආවා නුඹ ලෙසින් යසෝ
ගිය කල අවුලුවා පැල ගින්දරින් ලසෝ
අඳුරුයි අපේ ලෝකෙම මගෙ පුන්චි බිසෝ
මතකයි එදා ආ හැටි නුඹ මෙහි කැන්දා
චිරි චිරි හඬට නෙක අත මල් වැහි රන්දා
පිටවී ගියෙන් නුඹ මා හද දුක කැන්දා
අහසත් නොහී ඉහිලුම් රැය ඉකි බින්දා
ලිග්ගල නුඹට මෙන් මට නොව අකීකරු
නුඹෙ පුළුලුකුල මෙන් නැත කළගෙඩිය හුරු
දකිනා මහිත ළදැරිය හඬනා අයුරු
සනහමි කියා බැව්, මව් ගෙන ගියා හොරු
මට නම් විසිය හැක තනි කම හිතින් දරා
දැරිවිය කොහොම සනහන්ද නිදන තුරා
නැතුවද තෙතක් නුඹගෙ ඔය හිතට අරා
කිම නුඹ ගියේ නොකියා පැදුරටත් හොරා
කැන්දා එදා වීමට ගනඳුරින් දුරු
නින්දා දෙවා පිය මව් මට විය සතුරු
බන්දා පෙමින් රූපෙට නුඹගේ සොඳුරු
මන්දා කිමද නුඹ මට වූයේ සතුරු
No comments:
Post a Comment