හිතේ හිර වූ ලිහා ගනු බැරි නමක් නැති රස බර හැඟුම්
නොහැක දිය කර කවක වත් මට එවන්නට නුඹ වෙත සිතුම්
දැනේ නම් බිඳුවක් තරම්වත් දෙගොඩ ඉහිරෙන මා සුසුම්
නොදුටු ලෙස නොම හිඳ නෙලා ගනු මැන මහද පිපි පෙම් කුසුම්
දුරම පිපුනේ සුවඳ මල් හැම විටම කරමින් මටම ඔච්චම්
තුරුල් කරගෙන සියොළඟම දැවටී සෙනේ පෙම් තෙපුල් දෙන්නම්
රිසියි මට මල නෙලා ගන්නට උණත් ඒ ගස මහට තහනම්
ළඟට එන්නට බැරි නිසා මං දුරින් වත් හිඳ සුවඳ බොන්නම්
No comments:
Post a Comment