තිවංක මා මේසය මත තුන් හතරවතාවක් නැමූ පොත් කොළයක් තබා යන්නට ගියේය. වෙනදා මෙන්ම පන්තියෙන් අවසානයේ පිටත් වූයේ අපි වෙමු. වෙනදා තරම් තිවංක මා හා කතා නොකළේය. මම තිවංක යන මග බලා සිටිමි. ඔහු ආපසු නොහැරී දිගටම යන අයුරු පෙනෙයි.
කුහුහලය...! කොළය දිග හැර බලම් දෝ නැද්දෝ යි මම සිතමි. මම ඒ බලමි.
"පුදා හැර හද කොහේ කොතැනක
නිදා නොනිදා හිඳිමි වෙනතක
මුදා හද දුක හිඳින විලසක
සදාදර හිත නොවේ අමතක
නිල් වන් අහස හිරු තෙද දිලිහෙනා වැනී
දුල් තරු මාල නුඹ ගෙල සරසනා වැනී
මල් මල් හීන හදවත හඬවනා වැනී
කල් මං බලා හිඳ හිඳ විඳවනා වැනී
- තිවංක"
"ඒ ගමන කවි ලියන්නත් පටන් ගෙන, එච්චරයි අඩුවට තිබ්බේ". මම මටම කියා ගනිමි. මට ඒ වචන කිසිවක් නොතේරෙයි. ඒව මට බර වැඩිය. ඒ කවියෙන් කියැවෙන්නෙ මට ආදරේ බවද, නොහොත් වෛර කරන බවද, එසේත් නැති නම් ඔහේ හිතට ආව වචනද? මම තව එක වතාවක් කියවමි.
"පළවෙනි එකට වඩා දෙවෙනි එක ලස්සනයි. ඒත් ඒකෙන් කියන්නෙ එයා විඳවනව කියන එකද? මොනවද විඳවන්නෙ?" මට කිසිත් නොතේරෙයි. තේරුම් ගැන්මට උවමනාවක්ද නොදැනෙයි.
තිවංකගේ ලෝකය පිරී ඇත්තේ ෆැන්ටසි තොගයකින් බව මට දැන් දැන් තේරෙයි.
"සිද්ධාර්ථ, යශෝධරා, අමුතු හීන, ඇයි අර මොකද්ද ආදරේ... මට මතකත් නෑ... අමුතු වචනයක් කිව්වෙ. ඊයෙ... අනාත්මීය ආදරේ... තිවංකට පිස්සු....!"
මම පොත් ටික දමාගෙන යන්නට නැගිට්ටෙමි.
"මේධා කාවද රවට්ටන්නෙ?" ඒ මගෙ හිත... මගෙන්ම අහනව...! මම හෙමින් සැරේ පිය මනිමි.
"මම කාවවත් රවටන්නෙ නෑ... නෑ... රවට්ටනවා.. ඔයාවම...! නෑ... ඔව්... නෑ...!" මට මගේ හිත නොතේරෙයි. "නෑ මේධා... ඔයා නොතේරනව වගේ ඉන්නව මිසක් ඇත්තටම නොතේරෙනව නෙවෙයි නේද?... ඔයා තිවංකට ආදරේයි...!"
මේ මොන පිස්සුවක්ද මට හිතෙන්නෙ? මම එහෙම නෑ... මට තිවංකට ආදරේ කරන්න බෑ... ඇයි බැරි? මට බෑ... මම දන්නේ නෑ.... මට බෑ...
මම අඩිය ඉක්මන් කරමි.
මතු සබැඳි
ඊළඟ කොටස පහලින්
නිර්නාමික viii
No comments:
Post a Comment