මම සිහින දකින්නට හුරු වීමි. තිවංක දුටු මනස්ගාත මගේ හීන වලටත් වඩී නම්... මම ඊට පෙරුම් පිරුවෙමි. සාරසංඛ්‍යය කල්ප ලක්ශ කෝටියක් පෙරුම් පුරමින් තිවංකගෙ වෙනුවෙන් මග බලා හිඳ, ඒ පාරමී දම් සැබෑ වී ගව්වක්වත් යාමට මත්තෙන් ඒ බලාපොරොත්තු ලත් ලත් තන්හිම ලොප් වී යාම දරාගත නොහී වේදනාවක් වූ නිසාවෙන්ම, තිවංකගේ මෙන් මගේ සිහින වලට කිසිවකු හෝ වඩිත් නම් යැයි මම තව තවත් පෙරුම් පිරුවෙමි.
"උඹ ඕකෙම ඉන්නද කල්පනාව?" අම්ම දොරකඩ කෑ ගසන්නීය.
මම කිසිත් නොකීවෙමි. කාමරයේ දොර ඇතුලතින්ම අගුලු ලා ගත්තේ පෙරේදා අප්පච්චි කනට ගැසූ වෙලේ පටන්ය. බඩ ඇතුලෙන් ගුරු ගුරු සද්ද ඇසෙන්නේ බඩගින්නටය. එහෙත් බඩගිනි නැතිය. මගේ ප්‍රේම වෘත්තාන්තය මෙතැන් පටන් හුදු බොළඳ කතාවක් නොවේදැයි දැන් දැන් මට පසක් වෙයි. තිවංකට මෙතරම් දුකක් හෝ වේදනාවක් නැති බව මම සක් සුදක් සේ දනිමි.
"ගෙදෙට්ට වෙලා කවියක් ලිය ලිය ඇති..." මම සිතුවෙමි. බාගදා, තිවංක මටත් වඩා වේදනාවෙන් පසුවනවාද විය හැක. අම්මාට උත්තර දිය යුතු නැත. මම කොට්ටයට මුහුණ ඔබා ගතිමි.
"දැන් දවස් දෙකක් කාමරේ... කාලත් නෑ. මහත්තය කියන්නකො ටිකක්... හිතුවක්කාර කමෙත් සීමාවක් තියෙන්න ඕන" අම්මා අප්පච්චිට පවසනු යාන්තමින් ඇසිනි.
"කෙල්ලව හුරතල් කලා නම් ඕන එකක් කර ගන්න එකයි ඇත්තෙ..."
"මේ ළමය හාමත් වෙලා ඇත්තෙ. බයත් හිතෙනව. මොනවත් කර ගත්තොත් හෙම...!"
"මොනා කර ගන්නද..."
"මේ ටිකේ අමුතුයි. මට කලිනුත් ඕක ටික ටික තේරුණා. කාමරේ අස්සෙම රිංගාන ඉද්දි... මොකක් හරි හුටපටයක් ඇති කියල"
"මම දන්නෙ නෑ..."
"ළමයෝ... මේ දොර අරිනවද... නැත්තම් කඩල දාන්න..." ආයෙත් අම්මා දොරට තඩි බෑවාය. මම කිසිත් නොකීවෙමි.
"මේධා... අරිනව කිව්වම දොර...! මාව නරක මිනිහ කරන්න එපා...!" අප්පච්චි අම්මා හා එකතු වී දොර කැඩීමට සැරසිනි. මම ඇඳ මතට වී උන්නෙමි.
තිවංකට මා එතරම් ආදරේ කරාවි යැයි මම නො සිතුවෙමි.
එහෙත් මා සිත, මා සිතුවාටත් වඩා තිවංකට ආදරය කරන්නේය. කාලය ගත ව යයි. කල්ප කාලාන්තරයක් මෙන් දැනුනද ගතවන්නේ තත්පර, මිනිත්තු ඉතා සෙමින්ය.
දහ්: දිහ්:
දොරට කිසිවකු වැරෙන් පහර දුන්නේය. ඒ අප්පච්චී විය යුතුය. මම ගැස්සී ඇඳෙන් නැගිට ගතිමි. පොරෝ පහර කිහිපයකින් දොර පසාරු කරගෙන අම්මාත් අප්පච්චිත් මතු විය. අප්පච්චී පොරවද ගෙන මා වෙතට කඩා පැන්නා මතකය. අම්මා මා බේරා ගැනීමට මා වෙතට පැන්නා ද මතකය. ඉන් එහා කිසිත් මට මතක නැත.
ඉස්පිරිතාල වහලේ උළු කැට අතර මකුළු විමානයකි. මම විමතියට පත් වීමි. ඒ ඉස්පිරිතාලය යැයි මා දැන ගත්තේ නහය පසාරු කර ගෙන ආ ඉස්පිරිතාල ගඳ දැනීමත් සමගය. පුදුමයට කරුණක්ද නොවේ. මා තවමත් ජීවතුන් අතර සිටිමි. ඉන්නේ කොහේදැයි දැන ගැන්මට වගක් සැබැවින්ම මට නොතිබුණි. යාන්තම් ඔලුව ඔසවා බැලු කල අම්මා ඇඳ අසල හිඳ සිටිනු දුටුවෙමි. ඈ ඇඳ විට්ටමට හේත්තු වී දෙනෙත් පියාන උන්නාය. ඈ දුකින් පසුවන බව පෙනුණි.
තිවංක කොහේ කුමක් කරන්නේ දැයි කිසිදු හැඟීමක් මට නොදැනිණි. අප්පච්චී කම්මුලට ගැසූ සැටි වරින් වර සිහියට නැගේ. ඒ සිතුවිල්ලත් සමගම කම්මුල ඇදුම් කන්නාක් මෙන් හැඟේ.
"තාම ඉගෙනගෙන ඉවර වෙන්නත් කළිං තෝ මගුල් නටන්න තියා ගත්තද? දන්නෑ මං කවුද කියල...!"
චටාස්!
අප්පච්චි වෙත වෛරයක් නූපදී. නමුත් මා කෙරෙහිම වෛරයක් සිතේ නැතුවාම නොවේ. සියල්ල හොඳටය. කාලය ඉඩ දී බලා සිටිමි.
මතු සබැඳි
ඊළඟ කොටස පහලින්
නිර්නාමික xv
