හිරු එළිය
ඇතිරිලිද ඇඳ පසෙක
ගුලි කර
ගෙලෙන් පපුවෙන්
වැටෙන දා දිය
කවියකට නොවේ හිත
ගයන්නට නොවේ මට
වයන්නට,
සිතාරය
හැඩැති ඒ වීනාව
පිරිමදින අතැඟිලිද
වෙව්ලන දෙතොල්
තෙත් කෙහෙරැලිද
ඉගිලෙන්න ඉගිලෙන්න
හංස ගෙල
ගැට ගසා අතින් තව
සුසර වුණ සුසුම් පෙළ
සසල උණ උදම් රළ
සිසිල නැති කලු රැයක
අසල ගෙවෙනා පැයක
ඉතින් මට
අවසරද නවතින්න
සුරතාන්තයට පෙර...!
අපූරු පද පෙලක්.
ReplyDeleteජයවේවා!!!
ස්තුතියි අයියේ
Delete" වානිජකරණය ! "
ReplyDeleteහරිම රසවත් පද ගැටුමක්
බොහොම ස්තුතියි
Delete