විරහ රහ

 රෝස මල් පෙති පරව ගිලිහෙන

රාත්‍රිය ළඟ බව දනිමි මම

එදා හිමිදිරි පාන්දරකත්

ජනේලෙන් දුර බලාගෙන මම

ලිව්ව දුක් ගී පේලි කවි වැල්

හරිම රහ කර කියෙව්වත් ඔබ

ඒ රහට ලොල් වී ඉතින් අපි

අනන්තෙට පියඹන්න හැදුවත්

අහෝ අත්තටු සිඳු කළ මම

අඳුන ගත්තේ එකක් පමණයි

විරහ රහ කවි පෙළක විතරයි

නුඹේ රුව ගැනම සිහි කරමින් හිඳිමි මම

හිරිකඩ වදින හීතල හිරිගඩු පිපෙනා...

හිරිපොද වැස්සෙ මතකද දවසක් තෙමුනා...

වැහිබර අහස අස්සෙන් දේදුනු මවනා...

හිරු හෙමි හෙමින් මේ කුළු අස්සෙන් එබුනා...

වැහි බිඳු වියලි පොලවේ නෙක රූ මවමින්...

ඉහිරෙයි දසත දිය චිරි චිරි හඬ නගමින්...

හිරිකඩ වැදුණු හිත මගේ හංකිති කවමින්...

ඇවිදියි දසත නුඹ ළඟ උණුහුම සොයමින්...

නැතුවත් ලඟින් නුඹේ නෙතු යුග පෙනෙන ඉම...

ළය තුල සිර කරන් නුඹ වෙත රැඳුනු පෙම...

නො බිඳෙන ලෙසට රැකගෙන ඒ සුපෙම් දම...

නුඹේ රුව ගැනම සිහි කරමින් හිඳිමි මම...

සීතට දසත ගලන සුවඳ රැඳුනු පවන්...

වාගේ නුඹේ තුරුලට එන්නදෝ දුවන්...

හිත මත සදා සිතුවම් වූ නුඹේ නුවන්...

වටිනවා ම හට නුඹ රැඳී සිහිනයත් රුවන්...