දහවල් පිපි කුමුදු මලේ

නෙතට ලඟින් යනකොට මම පවන් දැලේ

සුවඳ ගලන විල මැද තනි නැතිද මලේ

නෙතග තෙමන කඳුලැලි පිස හමන වෙලේ

කඳුළු මොකද දහවල් පිපි කුමුදු මලේ

හඬනු කිමද පාළුද සඳ නැතුවාද

පිපෙනු කිමද දහවල, රැය වැරුවාද

බඹරු නුඹට හෙම ඔච්චම් කෙරුවාද

දිනකර දකිනු රිසියෙන් නුඹ පිපුනාද

හිරුගේ නැඹුලු රතඹුරු දුටු කුමුදු මලී

හලනා කඳුළු පොදී දකිනා මහද පෙලී

නුඹේ ඒ කඳුළු නිවනා රිසි පවන් සැලී

දහවල රුදුයි, රෑ පිපියන් කුමුදු මලී

හැඟුම්

හිතේ හිර වූ ලිහා ගනු බැරි නමක් නැති රස බර හැඟුම්

නොහැක දිය කර කවක වත් මට එවන්නට නුඹ වෙත සිතුම්

දැනේ නම් බිඳුවක් තරම්වත් දෙගොඩ ඉහිරෙන මා සුසුම්

නොදුටු ලෙස නොම හිඳ නෙලා ගනු මැන මහද පිපි පෙම් කුසුම්

දුරම පිපුනේ සුවඳ මල් හැම විටම කරමින් මටම ඔච්චම්

තුරුල් කරගෙන සියොළඟම දැවටී සෙනේ පෙම් තෙපුල් දෙන්නම්

රිසියි මට මල නෙලා ගන්නට උණත් ඒ ගස මහට තහනම්

ළඟට එන්නට බැරි නිසා මං දුරින් වත් හිඳ සුවඳ බොන්නම්

පුතුට

 

කිසි කල කිසි විට නොසිතු

දකින සිනා ගේන පුතු

කරවමි නුඹ රජෙක් මතු

හිනැහෙන් මා පුත 'රිසිතු'

මෙන් සනහන සිසිල් පවන්

වන් තරමට වටින රුවන්

ගන්නා බැඳ සදා නුවන්

මන් තුරුලේ නිදන 'දැහැන්'

හිනහෙන හඬ කන්කලුවේ

දනවන පෙම හද මලුවේ

වෙණ නද නැගි ගිණිසිළුවේ

මන නඳවන 'තත්සිළු' වේ

සඳේ රුසිරු

සඳ වටකුරු

තරු විසිතුරු

සඳේ රුසිරු

බැස යන තුරු

නිර්නමික අවසාන කොටස

අවසානයේ, ඈ තිවංකව දුටුවාය. තිවංක ලෙසින් නොව, බුද්ධ පුත්‍රයකු ලෙසින්ය. කසාවත දරා ඇහැළ මලක් සේ සිය මුල් දහම් දෙසුම අරඹන්නට උන්වහන්සේ සූදානම් විය.

මෙධානි ගොලු වූවාය. ඒ තවදුරටත් තිවංක නොවේ. ඈ පිටුපසින් සිටි අකලංක දෙස බැලුවාය. අකලංක බිම නෙත් යොමා සිටියා විනා කිසිත් නො හැඟවීය.

බණ දේශනාව ආරම්භ වත්ම මේධානිද ඉදිරියට ගොස් බිම හිඳ ගත්තාය. අකලංකද ඒ පේන නොපෙනෙන මානයේ හිඳගෙන හුන්නේය.

"පින්වතුනි... නමස්කාරය කියන්න..." සිරි රතන හාමුදුරුවෝ දම් දෙසුම ඇරඹූහ.

හිඳ හිඳ බලා එනතුරු මතු දැක ගන්ට
සඳ බොඳ වෙලා බව බෑ මට ඉවසන්ට
ඇඳ ඇඳ කඳුලු සිතුවම් හිත පිපිරෙන්ට
වැඳ වැඳ පතමි හිත් දුක මගෙ දුරු වෙන්ට

හිමි මල් රැගෙන ආ වෙමි ඔබ දැක ගන්ට
හිමි නෑ ළගට විත් ඔය පා සිප ගන්ට
යමි මම දුරට යළි කිසිදා නොම එන්ට
නිමි පෙම් පුවත පතනෙමි අමතක වෙන්ට

නිමි.

මුලසිට කියවන්න.

නිර්නාමික i