නිර්නාමික xii

යළිත් මේධා මා හා කතාව කීව නැවැත්වූවාය. ඇයට කිසිත් කීමට නොහැකි බව කී කළ, මම ද ඊට බල නොකළෙමි.

තිවංක මා සමග කී ලෙස මේධා හා තිවංක පෙම් පුවත රෝස මල් යහනාවක් නොවූ අතර, බොහෝ වේදනා දුක් කම් කටොලු මතින් ඇදී ගිය කි. මේධාට කතාව කීමට සිත් නොවීම සාධාරණය. තිවංක මා හමුවන හැම විටම හිනාවක් මවා පා සිය කතාව කියන්නේය. ඒ සිනහව, හුදෙක් සීනි තැවරූ තිත්ත කසාය ගුලියක් වන් බව මට පසක් වී තිබිණි.

"අකලංක, මා එක්ක තරහ වෙන්න එපා. මම කතාව කියන්නම්. ඒත්... සමහර දේවල් මතක් වෙද්දි... දුකයි...!"

"කමක් නෑ මේධා. ඔයා වෙලාව ගන්න. හදිසියක් නෑ. මේධා මුකුත් හිතන්නැත්තම් මම මේ පෙට්ටියෙ තියෙන ඒවා ටිකක් බලන්නද?"

මේධා ටිකක් වෙලා කල්පනා කළාය. "හා... කමක් නෑ." මේධා ඇගේ මතක මංජුසාව මා අතට දුන්නාය. ඒ සැබැවින්ම සුන්දරය.

එහි සිප්පි කටු, රවුමට මැදුනු ගල් කැබලි, නවපු කොළ කැබලි තොගයක් විය.

"මේ ලියුම් තිවංක දුන්නු ඒවද? කවිද?"

"තිවංක මට දුන්නෙ එකම එක කවියයි. ඒ කවි කොලෙත් පස්සෙ අපි දෙන්නෙ යාලු වෙල උන්නු කාළෙ මගෙන් ඉල්ල ගත්ත."

"එතකොට මේව?"

"ඔය මම ලියපුව... තිවංක ඔය එකක්වත් දැකලවත් නෑ. මම කවි ලියන බවක් එයා දන්නෙත් නෑ."

"මං මේකක් කියෙව්වට කමක් නැද්ද?" මම ඇසුවෙමි.

ඈ හිස සලා අනුමත කළාය.

"නුඹ ගියාම දුර ඈතක
ළඟ නැති පාලුව මකන්න
අපි දෙන්නා කියු කතා ලියා තියන්නම්
නුඹේ අතට කඩදහියක ගුලි කර දෙන්නම්

නුඹේ හිතට දුක දැනුනම
මම නැතුවට ළඟ පාතක
තුරුලු වෙන්න කොට්ටෙක මම මලක් මහන්නම්
මල් පොකුරේ මගේ සුවඳ රඳවල දෙන්නම්

නොදැක ඉන්න බැරි හින්දම
නුඹ හොයාන එනකොට මම
කෙහෙල් කොලේ බත් ගෙඩියක් ඔතාන එන්නම්
මගේ ළඟම වාඩි කරන් ඒක කවන්නම්

දවස් මාස සති ගෙවුනම
මාව හිතෙන් මැකුනු දාක
නුඹට හොරා නුඹේ ලොවෙන් මම ඉගිලෙන්නම්
මෙතෙක් ආව වන්දනාව තනියම යන්නම්

- මේධා"

මටත් නොදැනිම මගෙ දෙනෙත් කඳුලින් බර විය.

දරුවා හඬන්නට වූයෙන් මේධා දරුවා නළවමින් කාමරයට ගියාය.

"මේධා මම යන්නම්... වෙන වෙලාවක එන්නම්..." මම ඇයට ඇසෙන සේ කීවෙමි.

"අනේ අකලංක තරහ වෙන්න එපා. වෙන වෙලාවක ආයෙ එන්න..." මේධා ගෙතුල සිට කීවාය.

මම නැගිට මේධාගේ නිවසින් පිට වූයෙමි.

මතු සබැඳි

ඊළඟ කොටස පහලින්

නිර්නාමික xiii

නිර්නාමික xi

"මේධා..." මම ඉස්කෝලෙ ඇරිච්ච ගමන්ම මේධාට යන්න නොදී නවත්ත ගත්තා. "ඔයා යන්නද හද්න්නෙ?"

"ඔව් තිවංක. කමක් නෑ. කියන්න"

"නෑ... මට ටිකක් කතා කරන්න ඕනෙ"

මේධා කෑම වෙලාවට කලින් බෙල් එක ගහනකොට මගෙ ගාව ඉඳන් කිව්ව එක තාම මගෙ කන් ඇතුලෙ ඇහෙනව වගේ. මම හිතන විදිහ හරි ඇති කියල කියන්නෙ මම හිතන විදිහ දැනගනද? මට තේරෙන්නෙ නෑ.

"කියන්න... පන්තියෙ ඉඳන් කතා කරමුද?"

"හා.."  මම මගෙ පුටුවෙන් ඉඳ ගත්තා. මේධත් මගෙ ඉස්සරහින් ඉඳ ගත්තා. "මේධා!"

"ඔව් තිවංක?"

"අර හදවත මතකද?" මම බිත්තියෙ එල්ලලා තිබ්බ හදවත පෙන්නල ඇහුවා.

"ඔව්..."

"මට හැමදාම හදවතේ කොටස් කියල දුන්න ඔයාගෙ හදවත, කොයි තරම් ලස්සන ඇතිද කියල මගෙ හදවතේ කුතුහලය වැඩි උණා. ඒ නිසයි හදවත මගේ පාළනෙන් මිදිල ඔයා අත අල්ලන්න කියල මට බල කලේ."

වෙනදට මම මෙහෙම එකක් කියද්දි අවඥාවට වගෙ හිනා වෙන, නැත්තම් මොකක් හරි වෙන කතාවක් ඇදල ගන්න මේධා, අද මම දිහා තුශ්නිම්භූත වෙලා බලා හිටියෙ හරියට මෙහෙම එකක් මම කවදාවත් කියල නෑ, ඒත් එයා බලාපොරොත්තුවෙන් හිටියා වගේ.

"ඔයා හිතනවට වඩා මේධා මගෙ ජීවිතේ ගොඩක් දුක ප්‍රශ්න තියනවා. මට ඉන්නෙ මගෙ අම්ම විතරයි"

මම මේව කියනකොට ඇයි ඕව මේ එක පාරම මට කියන්නෙ කියල මේධා මගෙන් ඇහුවෙ නෑ. ඒ නිසා මගේ කතාව ඔක්කොම කියා ගන්න මට ඒක උදව්වක් උනා.

"ඔයාට තේරෙනවත් ඇති... නොතේරෙනවත් ඇති... තේරුනත් නොතේරුනා වගේ ඉන්නවත් ඇති... මගෙ හදවත බිත්තියෙ එල්ලලා තියන එකට වඩා ගොඩක් ලොකුයි... ඒ මුළු හදවතම මම දෙන්න ලෑස්තියි.. එක්කෙනෙක්ට... ඒ තමයි... ඔයා... මේධා... මම ඔයාට ආදරේයි...!"

මම මේධාගෙ ඇස් දෙක දිහා බලාන කිව්වා. මම ඇත්තටම මේධාට ආදරෙයි. මට මීට වඩා කියන්න තේරෙන්නෙ නෑ.

"මේධා..." මේධා මම දිහා මුකුත් නොකියා බලාන හිටියා. අකැමතිද? මම දන්නේ නෑ. මම බලන් හිටියා.

"තිවංක..." අන්තිමට මේධා කතා කළා. "මට තේරෙනවා... මම දන්නවා... මට එක දවසක් දෙන්න" මෙධා එහෙම කියල නැගිට්ටා. පොත් ටික තුරුලු කරන් පන්තියෙ දොර ගාවට ගියා. මම ඉඳන් හිටි තැන ඉඳන්ම ඔහෙ බලාන හිටියා. මේධා දොර ගාව නැවතිලා ආපහු හැරුණා. ආයෙත් මම ඉඳන් හිටි තැනට ආවා.

"බොරුවට කල් ගන්න එක තේරුමක් නෑ. තිවංක... මමත් ඔයාට ආදරෙයි... කෙල්ලෙක් උණාම එක පාර හා කියන එක හොඳ නැති නිසා තමයි හෙට කියන්නම් කිව්වෙ. මට තවත් දවසක් මේ ගැන හිත හිත ඉන්න බෑ. මම ආදරෙයි." මේධා කියාගන කියාගන ගියා.

මම මේධා දිහා බලාන හිටියා. මම නැගිටල මේධගෙ අතින් ඇල්ලුවා. ටිකක් වෙලා එහෙම ඉඳල, මේධා කට හඬ අවදි කලා. "මම දැන් යන්නම්. හෙට එනව නේද? හෙට හම්බෙමු...!"

මේධා මගෙ අත අත ඇරලා පස්ස බලන්නැතුවම ඉක්මන්ට ඉක්මන්ට පන්තියෙන් එළියට ගියා.

මතු සබැඳි

ඊළඟ කොටස පහලින්

නිර්නාමික xii

නිර්නාමික x

තිවංක පසුව අනාත්මීය ආදරය ගැන මා හා කිසිදා නොකීවේය. මම පාසලට පැමිණි දා කිසිත් නොවුණා සේ හැසිරීමට වෙර දැරුවෙමි. මා ලියූ කවි ගැනවත්, තිවංක දුන් කවිය ගැනවත් මම කිසිවක් නොකීවෙමි. නො හැඟවූයෙමි.

"වෙනදට වඩා තිවංක ලස්සනයි... කඩවසම්... සුදු ඇඳුමට... මට තේරෙන්නෙ නෑ."

සුපුරුදු පරිදි මගේ සිතුවිලි මටම නොතේරේයි. මට ඒ තේරුම් ගැන්මට අවැසිද නොවෙයි.

"මම තිවංකට ආදරෙයි. මම ආදරේ කරන්න පටන් අරන් ඉවරයි... මම ඒක දන්නවා. මම ගණන් උස්සල දැන් තිවංක මා එක්ක කතා කරන්නෙත් නැති වෙයිද මන්ද..."

මම බිය වීමි. වෙලාවක් ලද සැනින් ඔහු හා කතා කිරීමට මම ඉටා ගතිමි.

විවේකයට පෙර කාලච්ඡේදයේ කිසිවක් නො තිබු හෙයින් පන්තියෙ සිසුහු විසිර ගොඩ සිටියහ. පන්තියේ තනි වූයේ මාත් තිවංකත් පමණි. මම ඔහු අසලට ගියෙමි. තිවංක දිග ලිපියක් බලමින් සිටියේ ය.

"මොකද්ද මාව දැක්ක ගමන් හංග ගත්තෙ?" තිවංක හතරට පහට නවා පොත අස්සට ඔබා ගත් ලිපිය දැක මම ඔහුගෙන් ඇසුවෙමි.

"නෑ.. මෙ කතාවක්... ඔයාට තේරෙන්නෙ නෑ මේධා"

"හ්ම්... ඒක නෙවේ. අර කවිය ලස්සනයි..."

"ඇයි ඊයෙ නාවෙ?"

"ඔලුවෙ කැක්කුමක් ඇල්ලුව... ආයෙ කවි ලිව්වෙ නැද්ද?"

"නෑ... එහෙම දවස ගානෙ කවි ලියවෙන්නෙ නෑ..."

"එහෙනම් කොහොමද ලියවෙන්නෙ?"

"කවි ලියන්න මොනා හරි දැනෙන්න ඕනෙ."

"මොනා දැනිලද අර කවිය ලිව්වෙ?"

"මුකුත් නෑ..." තිවංක බිම බලාන කිව්වේය.

"දැන් ඔයාමනෙ කිව්වෙ අමුතුවෙන් දැනෙන්න ඕනෙ කියල, කවි ලියන්න..."

තිවංක කිසිත් නොකිව්වේය. මම ම කතාව ඇරඹීමි. "ඇයි තිවංක මා එක්ක තරහද?"

"නෑ මේධා... මොකට තරහ වෙන්නද..."

"කියන්න හිතේ හිර කරන් ඉන්නැතුව. මොකක් හරි ප්‍රශ්ණයක් ද?"

මට ඕනෙ උනේ ප්‍රශ්න එළියට ගන්න එක නෙවෙයි. මට ආදරෙයි කියල ඔය කටින් කියව ගන්න එක. ඇයි තිවංකට නොතේරෙන්නෙ?

"ප්‍රශ්නෙ මේධා දන්නවනෙ...!"

"මොකද්ද?" මගේ හදවත ගැහෙන්නට වෙයි. "ප්‍රශ්නෙ මම ඔයාට ආදරේ කරන එකයි කියල ඔයා කියනව නම් මට ඒ ඇති...!"

"ප්‍රශ්ණේ මම ඔයාව වැරදියට තේරුම් ගන්න එක...!"

"මොකද්ද වැරදි....?"

"මට දැනෙන්නෙ... මේධා... මට තේරෙන්නෙ නෑ..."

මට කීමට කිසිත් නොතේරෙයි. විවේක කාලය සඳහා සීනුව නාද වනු ඇසිනි. මම තිවංක අසලින් නැගිට්ටෙමි. තිවංක තවමත් පොත දෙස බලාන සිටියි. වෙනදා කෙලින්ම මදෙස බලන ඇස් අද තවමත් මදෙස නො බැලීය. මම යළිත් කතා කලෙමි.

"සමහරවිට තිවංකට දැනෙන දේ හරි ඇති...!"

මම වහා එතනින් ඉවතට ගියෙමි. තිවංක තිගැස්මෙන් මා දෙස බැලීය. මම ඔහු දෙස නොබලාම පන්තියෙන් එළියට ගියෙමි.

මතු සබැඳි

ඊළඟ කොටස පහලින්

නිර්නාමික xi

සුරතාන්තයට පෙර . . . !

නැගෙන්න පළමු කොට
හිරු එළිය
ඇතිරිලිද ඇඳ පසෙක
ගුලි කර
ගෙලෙන් පපුවෙන්
වැටෙන දා දිය

කවියකට නොවේ හිත
ගයන්නට නොවේ මට
වයන්නට,
සිතාරය
හැඩැති ඒ වීනාව
පිරිමදින අතැඟිලිද

වෙව්ලන දෙතොල්
තෙත් කෙහෙරැලිද
ඉගිලෙන්න ඉගිලෙන්න
හංස ගෙල
ගැට ගසා අතින් තව

සුසර වුණ සුසුම් පෙළ
සසල උණ උදම් රළ
සිසිල නැති කලු රැයක
අසල ගෙවෙනා පැයක

ඉතින් මට
අවසරද නවතින්න

සුරතාන්තයට පෙර...!