දහවල් පිපි කුමුදු මලේ

නෙතට ලඟින් යනකොට මම පවන් දැලේ

සුවඳ ගලන විල මැද තනි නැතිද මලේ

නෙතග තෙමන කඳුලැලි පිස හමන වෙලේ

කඳුළු මොකද දහවල් පිපි කුමුදු මලේ

හඬනු කිමද පාළුද සඳ නැතුවාද

පිපෙනු කිමද දහවල, රැය වැරුවාද

බඹරු නුඹට හෙම ඔච්චම් කෙරුවාද

දිනකර දකිනු රිසියෙන් නුඹ පිපුනාද

හිරුගේ නැඹුලු රතඹුරු දුටු කුමුදු මලී

හලනා කඳුළු පොදී දකිනා මහද පෙලී

නුඹේ ඒ කඳුළු නිවනා රිසි පවන් සැලී

දහවල රුදුයි, රෑ පිපියන් කුමුදු මලී

හැඟුම්

හිතේ හිර වූ ලිහා ගනු බැරි නමක් නැති රස බර හැඟුම්

නොහැක දිය කර කවක වත් මට එවන්නට නුඹ වෙත සිතුම්

දැනේ නම් බිඳුවක් තරම්වත් දෙගොඩ ඉහිරෙන මා සුසුම්

නොදුටු ලෙස නොම හිඳ නෙලා ගනු මැන මහද පිපි පෙම් කුසුම්

දුරම පිපුනේ සුවඳ මල් හැම විටම කරමින් මටම ඔච්චම්

තුරුල් කරගෙන සියොළඟම දැවටී සෙනේ පෙම් තෙපුල් දෙන්නම්

රිසියි මට මල නෙලා ගන්නට උණත් ඒ ගස මහට තහනම්

ළඟට එන්නට බැරි නිසා මං දුරින් වත් හිඳ සුවඳ බොන්නම්