ඔව් උඹට!

එකත් අතකට

පිපෙන්නේ මොකටද නුඹ

නෙලා ගන්නට බැරි දුරක මට!

ඔය ඇස් වලට එබීගන

දරාගන සුදු මූණ දෝතට

කියන්න තියනවා

දිග කතාවක් මට!

ඒත් හිතවත,

හුඟක් දේවල් ලස්සන

නො කියාම ඉන්න තරමට

යාලුවේ

 රැයේ සඳ දිය පෙරා පිණි මල් කිනිති මීදුම් සාලුවේ

දොවා හංකිති කවා අත හැර දමා යන විට පාලුවේ

දවාලන මුත් සැහැසි හිරු හා මල් උනත් යළි යාලු වේ!

සඳේ ඉකිලන රහසකිය එය දන්නවද මගෙ යාලුවේ!

මියෙමි

නුඹෙ මතක ටික මංජුසාවක බහලමි.

ඊට මල් කම් කැටයමින් හැඩ ඔපලමි.

ඒ කැටුව ආලෝක වසරක දුර යමි.

ඔහේ ගැවසෙන වල්ගා තරුවක

නිහාරික දූවිලි වලාවක මතක කොටසක් සඟවමි.

තවත් දුර මම ඉගිලෙමි.

ක්ශීරපථයට දුරක නලියන

ගැලැක්සියකට මැද්දේ කැරැකෙන

කලු කුහරයට රැගෙන ගොස් මම

ඉතුරු මතකද අත'රිමි.

මංජුසාවද එහිම රඳවමි.

මගදි හමුවන නෙබුලාවක

කොණක හිඳගෙන

මධුවිතක රස විඳිනෙමි.

දුම් වලලු'තර තනි වෙමි.

යළිත් පොළවට එළැඹෙමි.

හිත් පැසෙහි නුඹ හිටපු තැන් වල

නටඹුන්ද, බිතුසිතුවම් ද දැක

කල්පයක් තව ඉකිලමි.

ඉකිය සමගම මිය යමි.

මතකය

ඉනික්බිති මම බොහෝ රැය වල කඳුලු හැංගුවේ මධුවිතකය

ගිණි පුළිඟුවෙන් දවාලූයේ දුම් වැටිම නොව, ඒ මගේ හද චිතකය

දන්නවද, නුඹ බඩ පිනුම් හැහුවේ එහෙව් විඳවන හදවතකය

සොඳුර නුඹ වී හමාරය අද, මම අමතක කල යුතුම අඳුරු මතකය!

කදිර, වල්ලි, තේවානි සහ අපර්ණා

නිමිත්ත: සිය සැමියා (මන්ථිල) ගේ හොර අඹුව ගැන කතරගම දෙවියන්ට බාර වූ අපර්ණා අමතා තේවානි අම්මා මෙසේ කීවාය.

කදිර ළඟ පාමුලේ නුඹ වැටී උන්නාය

මාත් වම් උකුල උඩ බලාගන උන්නාය

මන්ථිලගෙ හොර අඹුව ගැන කියාපින්නාය

අපර්ණා! නුඹ අසා මට කඳුලු පැන්නාය

පලමුවෙන් කියන්නට ඕනෙ නංගියේ මම

තේවානි වෙමි, නුඹත් අහල ඇති මගේ නම

හිතනවා ඇති මමත් කතා කල කරුන කිම

මටත් දුක තියනවා තද කරන් හදේ ඉම

අපර්ණා දන්නවද, කාලයක් ඔය වගේ 

මාත් තනි යහනතක හීල්ලුව හැටි නගේ

වල්ලිටත් කරුම නම් ගෙවන්නම ඇති ඇගේ

ඒත් අපි තාම එල්ලිලා කදිරගෙ ඇඟේ

සත්තමයි වඩා මට මැරි මැරී උපදින්න

දසස් වර හිතිල ඇති ගං පතුලෙ මියැදෙන්න

වල්ලි, ළඟ දැක දැකත් කදිර තුරුලේ ඉන්න

නංගියේ ලේසි නෑ හිත හදන් සෙත් දෙන්න

උඹල අපි පෙරුම් පිරුවට මැරෙන තුරු ඉන්න

පිරිමි හිත් එහෙම නැතුවැති, අපිට තේරෙන්න

හැටි තමයි හැමදාම කඳුලු වල දියවෙන්න

ගෑනු අපි උපන් හැටි, හිත දුකට කර සින්න

මන්ථිලගෙ හොර අඹුව ගැන කිව්ව දුක මෙදා

කදිරටත් දැනුන වාගෙයි වරද උන සොඳා

නුඹේ දුක අහන් හිටි හින්ද අහකට නොදා

නුඹට උපකාරයක් දේවි ඔහු, බාගදා

අහිමි

වතුර නැතුවම වියලි කතරක මල් පිපෙන එක පාපයක්

අමාවක රෑ පාලු අහසක තරු පිරෙන එක සාපයක්

සුසුම් හඬලන හිතක ඉකියත් එළිවැටක් නැති ගීතයක්

මිතුර ඈ හිමි නොවන බව දැන බලාහිඳුමත් ප්‍රේමයක්

ඒක හා මාන

කෑල්ලක් කැපුවොතින්

කිව හැකිද

ආදරේ මගෙ කිලෝ කීයද

පිකෝමීටර් ගානට 

විස්ථාපනය මනින්නට

බැරි තරම් කිට්ටු බව

දන්නවද නුඹ

හදවතට දුර

තප්පරෙන් බිඳක් වත්

ඉන්නකොට ළඟ

කෙල්වින් කීයකට

උණුහුමක් දැනෙනවද

කියන්නට පුලුවන්ද

කැන්ඩෙලා දහසකට

වැඩිය වැඩි එලියකට

උපත දෙනවා

නුඹේ ඇස් දෙක

හෙලන එක බැල්මක

මවුල ගානක

සුසුම් අංශුම

කොච්චරක් හෙලුවද

සරුවාංගෙම අලු දුහුලි කරනවන

ඇම්පියර් ගානක

විදුලියක් නුඹ

හිසෙන් විත් දෙපතුලෙන්

භූගතව යන