යළිත් මේධා මා හා කතාව කීව නැවැත්වූවාය. ඇයට කිසිත් කීමට නොහැකි බව කී කළ, මම ද ඊට බල නොකළෙමි.
තිවංක මා සමග කී ලෙස මේධා හා තිවංක පෙම් පුවත රෝස මල් යහනාවක් නොවූ අතර, බොහෝ වේදනා දුක් කම් කටොලු මතින් ඇදී ගිය කි. මේධාට කතාව කීමට සිත් නොවීම සාධාරණය. තිවංක මා හමුවන හැම විටම හිනාවක් මවා පා සිය කතාව කියන්නේය. ඒ සිනහව, හුදෙක් සීනි තැවරූ තිත්ත කසාය ගුලියක් වන් බව මට පසක් වී තිබිණි.
"අකලංක, මා එක්ක තරහ වෙන්න එපා. මම කතාව කියන්නම්. ඒත්... සමහර දේවල් මතක් වෙද්දි... දුකයි...!"
"කමක් නෑ මේධා. ඔයා වෙලාව ගන්න. හදිසියක් නෑ. මේධා මුකුත් හිතන්නැත්තම් මම මේ පෙට්ටියෙ තියෙන ඒවා ටිකක් බලන්නද?"
මේධා ටිකක් වෙලා කල්පනා කළාය. "හා... කමක් නෑ." මේධා ඇගේ මතක මංජුසාව මා අතට දුන්නාය. ඒ සැබැවින්ම සුන්දරය.
එහි සිප්පි කටු, රවුමට මැදුනු ගල් කැබලි, නවපු කොළ කැබලි තොගයක් විය.
"මේ ලියුම් තිවංක දුන්නු ඒවද? කවිද?"
"තිවංක මට දුන්නෙ එකම එක කවියයි. ඒ කවි කොලෙත් පස්සෙ අපි දෙන්නෙ යාලු වෙල උන්නු කාළෙ මගෙන් ඉල්ල ගත්ත."
"එතකොට මේව?"
"ඔය මම ලියපුව... තිවංක ඔය එකක්වත් දැකලවත් නෑ. මම කවි ලියන බවක් එයා දන්නෙත් නෑ."
"මං මේකක් කියෙව්වට කමක් නැද්ද?" මම ඇසුවෙමි.
ඈ හිස සලා අනුමත කළාය.
"නුඹ ගියාම දුර ඈතක
ළඟ නැති පාලුව මකන්න
අපි දෙන්නා කියු කතා ලියා තියන්නම්
නුඹේ අතට කඩදහියක ගුලි කර දෙන්නම්
නුඹේ හිතට දුක දැනුනම
මම නැතුවට ළඟ පාතක
තුරුලු වෙන්න කොට්ටෙක මම මලක් මහන්නම්
මල් පොකුරේ මගේ සුවඳ රඳවල දෙන්නම්
නොදැක ඉන්න බැරි හින්දම
නුඹ හොයාන එනකොට මම
කෙහෙල් කොලේ බත් ගෙඩියක් ඔතාන එන්නම්
මගේ ළඟම වාඩි කරන් ඒක කවන්නම්
දවස් මාස සති ගෙවුනම
මාව හිතෙන් මැකුනු දාක
නුඹට හොරා නුඹේ ලොවෙන් මම ඉගිලෙන්නම්
මෙතෙක් ආව වන්දනාව තනියම යන්නම්
- මේධා"
මටත් නොදැනිම මගෙ දෙනෙත් කඳුලින් බර විය.
දරුවා හඬන්නට වූයෙන් මේධා දරුවා නළවමින් කාමරයට ගියාය.
"මේධා මම යන්නම්... වෙන වෙලාවක එන්නම්..." මම ඇයට ඇසෙන සේ කීවෙමි.
"අනේ අකලංක තරහ වෙන්න එපා. වෙන වෙලාවක ආයෙ එන්න..." මේධා ගෙතුල සිට කීවාය.
මම නැගිට මේධාගේ නිවසින් පිට වූයෙමි.
මතු සබැඳි
ඊළඟ කොටස පහලින්
නිර්නාමික xiii
No comments:
Post a Comment